Szłam sobie ulicami Ninjago City bez celu. Nigdzie mi się nie śpieszyło i
nie wiedziałam nawet która jest godzina. Nic mnie to nie obchodziło.
Przeszło mi przez głowę że teraz przypominam moją mamę o wiele berdziej
niż przedtem. Ha! A zawsze mi mówili że jestem podobna do ojca. Swoją
moc odziedziczyłam właśnie po nim. Pamiętam doskonale nasze ostatnie
spotkanie przy próżni czasowej; ojciec mi wtedy powiedział że wyrosnę na
silną wojwniczkę oraz piękną i wartościową kobietę. Podarował mi
również grzebień z kwiatem wiśni. Powiedział mi że dał ten grzebień
mamie w dniu ich zaręczyn pod drzewem wiśni. Po czym został wciągnięty
do próżni. Nigdy nie poznałam matki gdyż zmarła ona gdy miałam pięć lat.
Znam ją tylko z opowiadań innych. Ponoć była piękna i wielu mężczyzn w
jej wieku lub nawet starsi i młodsi prosili o jej rękę. Nic z tego!
Sakura Kasahara wszystkim odmawiała, bo jej serce zajął już ktoś inny.
Był jednak pewien zalotnik który nie dawał jej spokoju; wysyłał jej
kwiaty, listy miłosne...i bez przerwy prosił o jej rękę. Gdy mój ojciec
wrócił - to było jakieś pięć-siedem lat przed jego "chorą" ambicją
zdobycia władzy - poszedł do niej i pod piękną kwitnącą wiśnią
powiedział jej że jest pięknięsza od tych kwiatów. Sakura nic nie
mówiła; milczała rumieniąc się od tych kompletów jakimi obdarzał ją
Acronix. Nagle ukląkł przed nią.
"Wyjdziesz za mnie?" to
pytanie wydostało się z ust Acronixa. Cóż miała powiedzieć na to Sakura?
Odpowiedziała "Tak"! Kilka lat po ich ślubie z domu Kasahara można było
usłyszeć płacz dziecka. To był mój płacz! Płacz Nevry Kasahary.
Dorastałam w Jamanakai. To tam minęło prawie pięć lat mego dzieciństwa.
Me życie było beztroskie jak u każdego dziecka. Pamiętam ten dzień jakby
to było wczoraj. Mama zaprosiła mnie do siebie i wypowiedziała kilka
niezrozumiałych słów, a z jej palców tryskały iskry. Oślepiło mnie
szkarłatne światło...i nagle wszystko się urwało. Gdy Sensei Wu uwolnił
mnie to pierwszym zdaniem które wymówiłam to "Gdzie jest mama?". Teraz
to zrozumiałam. Jej już nie ma! Odeszła i umarła. Jednak pamięć o niej
nie. Zaraz mnie pewnie spytacie skąd tyle wiem jak widziałam mamę tylko
kilka lat. To moja ścisła tajemnica...
<by Kitty Sheksire>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz